Het leuke aan hardlopen bij een club als Quo Vadis is toch wel het gezellige familiegevoel met daarbij een flinke dosis fanatisme en dat wordt dan samengebracht in de allerleukste clubevenementen!
In juni had onze trainer een poll uitgezet om een keer op de zaterdagochtend onze mooie platte polder te verruilen voor run over de hei. Aan animo lag het niet! Maar helaas was het net die zaterdag erg nat en daarom werd besloten dit uitstapje te verplaatsen.
Zaterdag 12 juli was het zover, aan enthousiaste lopers geen gebrek, met maar liefst een groep van 21 enthousiastelingen gingen we op stap. Vrijdagochtend vroeg had trainer Maurits keurig een polletje uitgezet, wie wil er rijden, wie neemt er koffie mee, wie neemt er thee mee en wie wat lekkers voor erbij. Want we moeten wel zorgen dat ons calorietekort weer wordt aangevuld. Het polletje was zo gevuld en zaterdagochtend 8 uur verzamelden we bij de club.
We reden naar de Zuiderheide, daar had Maurits een rondje uitgestippeld van ongeveer 4,5 km. Wat was het genieten, het was supermooi weer en gelukkig waren er ook wat wolkjes aan de hemel waar de zon zich af en toe even achter verschool, geloof me dat was helemaal niet erg, want het was stiekem toch al wel best warm. Het 1e rondje vond ik behoorlijk zwaar, tja zo’n trailrun is toch wel wat anders dan het vertrouwde asfalt.
Tijdens het 1e rondje was ik nog met mezelf in conclaaf hoe ik in vredesnaam het voor elkaar zou krijgen om mezelf te motiveren om nog een rondje te doen. Ook Maria had duidelijk moeite met het vals platte parcours en samen zwoegden we verder. Maar zoals zo vaak, komen we na een kilometer of 4/5 in het ritme en dus was een 2e ronde geen issue meer. Dit rondje liepen we iets anders voor de variatie. Het was prachtig om daar met elkaar te actief te zijn, geregeld maakten we elkaar erop attent vooral ook om je heen te kijken. De sfeer was uitermate goed, 21 blije mensen die met elkaar genieten van de mooie natuur, praktisch om de hoek van ons mooie dorp. Een feestje!
Na het 2e rondje hadden er een aantal, waaronder ook ikzelf, toch wel zin om nog een stukje verder te gaan. We wilden toch wel heel graag die magische 10 km aantikken. De anderen vonden het prima na 2 rondes en hebben heerlijk met elkaar nog een rondje gewandeld over de hei. Bij onze, ondertussen vertrouwde, ‘paddenstoel’ troffen we elkaar weer en zo wandelenden we gezellig kletsend terug naar de auto’s. De thermoskannen met koffie en thee, de zelfgebakken cake en andere lekkere koeken werden tevoorschijn getoverd en vonden gretig aftrek. Toen de koffiekannen leeg waren, werd het tijd om weer richting lovely Bunschoten te rijden en konden we met elkaar terugkijken op een ontzettend geslaagd uitstapje. Absoluut voor herhaling vatbaar!
Na dit mooie en gezellige uitstapje op de hei was het donderdag 17 juli tijd voor de laatste training voor de zomerstop. Traditiegetrouw is dit een Run-Bike-Run. Maar liefst 20 fanatiekelingen hadden zich opgegeven. Dat betekende dat we met 10 duo’s konden strijden om de prijzen. Frank Wim had de deelnemers verdeeld in 2 groepen, de snelle lopers en iets minder snelle lopers. Door loting werden de lopers uit de 2 groepen aan elkaar gekoppeld. Deze eer kwam ook dit jaar weer toe aan onze Lammert. Ik had geluk en werd gekoppeld aan Wilco, dat is een behoorlijk snelle gast. We roken kansen!
Daar komt bij dat Wilco wel wat goed te maken had met zichzelf, vorig jaar was hij namelijk verkeerd gelopen. Je snapt bijna niet hoe dat mogelijk is, aangezien dit rondje (omgekeerde 10 km van de Sint Nicolaasloop) voor de meeste toch echt wel gesneden koek is. Maar Wilco deed het en liet de prijzen vorig jaar aan zich voorbij gaan. Ik had toen ook al mazzel en werd vorig jaar gekoppeld aan Henk, dit keer was Henk helaas afwezig. Maar hopelijk is hij volgend jaar gewoon weer van de partij. Henk en ik bleken een fantastisch duo en werden toen 1e. Voor mij was de druk nu hoog, zou het lukken de titel van Henk en mij te prolongeren?
Voorwaarde voor de fiets is wel dat dit een ‘normale’ fiets is, niet elektrisch, geen mountainbike of racefiets. Opnieuw had ik gevraagd aan mijn schoonzus Hanneke of ik haar fiets een paar uurtjes mocht lenen. Uiteraard mocht dat. Zwager Harry had zelfs de bandjes nog even voor me opgepompt. Toch leuk hè zo’n meedenkende familie.
Ook Jos had zich uitermate goed voorbereid, ’s middags op de app verscheen al een foto van zijn fiets. Een waar collectersitem! Ik denk dat ie ‘m nog van z’n ouders heeft gekregen toen hij naar de middelbare school ging. Dat moet ik nog eens navragen. En dan had Jos ook nog eens een voedzame maaltijd op het programma staan, alles voor de winst! Voordat we van start gingen werd er eerst, zoals gebruikelijk 3 rondjes op de baan ingelopen. Jos dacht ons te imponeren en reed de inlooprondjes op zijn vooroorlogse stalen ros. We zullen zien of deze actie daadwerkelijk wat zou gaan opleveren…
De tactieken werden in de duo’s besproken, veel wisselen of juist weinig wisselen, voor ieder duo is de tactiek weer anders. Voorwaarde is wel dat er minimaal 3x gewisseld wordt. Aan fanatisme geen gebrek!
De fietsers gingen als eerste van start. We stonden klaar, wilden liefst allemaal vooraan staan, maar dat lukte niet voor iedereen, zo ook voor mij niet. Ronald stond klaar met de fluit voor het startsignaal en weg waren we. We fietsten als een stel dolle stieren elkaar voorbij en al gauw waren er 2 groepen. 5 fietsers voorop en 5 er iets achter. Melissa reed voorop, zij heeft blijkbaar net als met lopen, ook met fietsen een turboknop. Annika en ik zetten alles op alles om haar in te halen. Ik sneed Annika iets af, oeps, dat was niet m’n bedoeling, maar het ging gelukkig goed. Jos fietste i.p.v. op het fietspad op de gewone weg en er werd enthousiast naar hem getoeterd. Ook Alice fietste als een malle op haar leuke paarse exemplaar. En zo zaten wij met z’n vijven elkaar flink op de hielen. Ik trapte knap door en het lukte me om iedereen in te halen. Ondertussen hing m’n tong al op m’n tenen en we waren nog maar net begonnen.
Wilco en ik hadden afgesproken dat ik de fiets bij de manege op de Bisschop zou neerzetten. Ik parkeerde de fiets en vervolgde het parcours in de hardloopmodus. Ook hierbij ging ik vol gas. Als je wilt winnen zal je ook echt alles moeten geven. Ondertussen was ik (gevoelsmatig) al een aardig eindje op weg en vroeg ik mij af waar de rest toch bleef. Het voelde toch wat eenzaam zo. Maar niet veel later waren daar dan toch de eerste clubgenoten. Maurits en Frank Wim kwamen mij als eerste voorbij op de fiets en even later haalde ook Albert al lopend mij in en Alice ging me ook weer voorbij. Maar waar blijft Wilco? Hij zou nu ondertussen wel eens een keer voorbij moeten komen? En net voordat ik me serieus zorgen ging maken, ‘zou hij de fiets niet herkennen? Of misschien weer verkeerd gelopen, dat zal toch niet?’ kwam hij eraan en sjeesde mij voorbij. In het voorbij gaan spraken we af dat hij de fiets aan het eind van Bisschop neer zou zetten. Pfff, dat was nog wel een stukje. Maar een eindpunt is altijd fijn, dus doorgaan!
Even later zag ik de trouwe tweewieler staan en kon ik weer even bijkomen, maar dat was voor korte duur, ik moest de andere lopers en fietsers inhalen, dus gas erop. En zo haalde ik de anderen in om vervolgens op de Bloklandseweg de fiets weer neer te zetten en hardlopend verder te gaan. Opnieuw kwamen Maurits en Frank Wim mij weer voorbij met de fiets. De strijd was nog niet gestreden, we moesten alles blijven geven om onze concurrentie voor te blijven. Zo werd er nog een paar keer gewisseld en kwam de finish dichterbij. Op het laatste stuk liepen we uit, ik mocht de laatste etappe fietsen en Wilco liep driftig door. Op het parkeerterrein was ik weer bij hem en toen ik mijn adem terug had kon ik hem supporten en zo perste Wilco er nog een mooie eindsprint uit, hatseflats, winnaars! Yes!
Even later kwam daar Frank Wim aan gesprint, zijn duo, Lammert, zat op de fiets en moest alles op alles zetten om Maurits en Lianne voor te blijven. Lammert werd enthousiast aangemoedigd en ja hoor, 2e plek voor dit dreamteam. Vorig jaar waren Lammert en Frank Wim toevallig ook een duo en werden ze 3e. Dit jaar 2e, ik denk dat ik me serieus zorgen moet maken voor volgend jaar, ze komen eraan…
Na de finish van Lammert en Frank Wim kwamen kort daarna Maurits en Lianne over de finish, 3e! Een knappe prestatie van beiden. Daarna kwamen ook de andere teams moegestreden binnen en was het tijd voor de prijsuitreiking. Iedereen heeft zich maximaal ingezet, heerlijk die competitiedrang. We babbelden nog wat na onder het genot van een drankje en kunnen terugkijken op een geslaagde afsluiting van dit seizoen.
Maar we hoeven elkaar gelukkig niet lang te missen, maandag 21 juli start de zomertraining, op maandag en donderdagavond wordt er om 19.30 uur gezellig gezamenlijk een rondje gelopen. De routes zijn hier terug te vinden. Zo kunnen we in de vakantieperiode proberen onze conditie enigszins op peil te houden, want voor je het weet staat de Dam tot Dam of Damloop by Night weer op het programma.
Maar voor nu, geniet vooral van de hopelijk zonnige zomer en de vakantie!
Geschreven door Wijnanda van den Broek