Of misschien zou de titel 'Lijdensweg op weg naar Leiden' beter zijn. Want een lijdensweg was het, niet voor mij, maar wel voor Maurits en Maria...
Begin oktober kreeg ik een appje van Maria of ik zin had om mee te doen met de Halve in Leiden. Maurits wilde graag weer een hele marathon lopen en vond het wel zo gezellig als vrouwlief dan mee ging en de halve zou doen. Tja, alleen is maar alleen dus vroeg Maria of ik zin had om mee te gaan, qua kilometers is 2x een halve ook een hele. Na een kort overleg met mijn wederhelft, had ik mij een half uurtje na het eerst appje ingeschreven. Zo snel kan het gaan... We hebben weer een doel en stok achter de deur om braaf te blijven trainen, oké stiekem vind ik dat meest van de tijd ook nog leuk en vooral gezellig.
Behalve Maria en ik, had ook Peter zich ingeschreven en Belia wilde haar eerste halve marathon graag lopen samen met haar gezin. Hoe leuk! Henk had het plan voor een hele marathon opgevat, maar moest helaas toch verstek laten gaan.
In de eerste maanden van het nieuwe jaar moesten we dus toch geleidelijk aan de kilometers gaan uitbouwen. Dat leek niet zo'n probleem totdat...
Maurits en Maria eind januari naar Oostenrijk vertrokken voor een Wintersportvakantie met het gezin. Maurits skiede als een jonge hond achter zijn kinderen aan. Hij gaf alles, misschien een beetje te veel, want helaas is ie toch echt geen 18 meer... Resultaat bij thuiskomst een heel irritante blessure aan zijn been. Ai, het lopen werd 'on hold' gezet, wetende dat er 11 mei 42 km op het programma staat. En dan is rust nemen een nog grotere uitdaging dan dat dit normaal al is.
De lijdensweg op weg naar Leiden was begonnen. Niet alleen voor Maurits. Ook Maria had pech, in februari een operatie aan haar voet. Na maximaal 6 weken zou ze weer 'up and running' moeten zijn, maar dat liep anders. Een ontsteking, vette pech en weer terug bij af. 11 mei leek een onmogelijke opgave.
Ondertussen was Maurits wel weer rustig aan begonnen met trainen en leek het erop dat hij de broodnodige trainingskilometers nog wel op tijd in de benen zou hebben voor 11 mei. Voor Maria was dat echt nog een hele grote vraag. Er is zelfs een moment geweest dat ze het had opgegeven, maar toen keerde eindelijk het tij. Half april begon ze weer wat kleine rondjes te lopen en zaterdag 3 mei werd de 15 km aangetikt en dan is het afwachten, hoe reageert het lichaam? Het viel mee! Maria had in haar hoofd de halve te lopen in Leiden en ze ging het doen ook.
Mijn eigen trainingen verliepen gelukkig wat minder moeizaam, uiteraard zucht ik wat af. Maar dat hoort gewoon bij mij. Als ik dat niet meer zou doen, gaan mijn loopmaatjes zich pas echt zorgen maken.
Omdat de start van de hele marathon al om 9 uur is en die van de halve om 10 uur. Leek het ons een goed idee om maar een dagje eerder richting Leiden te vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Hotelletje in het centrum geboekt en op zaterdag vertrokken we met z'n vieren richting Leiden. Fiets mee, zodat mijn trouwe supporter ons langs de route kon aanmoedigen.
Dat Leiden een te gekke stad is voor een weekendje weg wist ik al wel, maar afgelopen weekend was werkelijk onvergetelijk!
Zaterdagmiddag eerst ons 'Leiden Marathon shirt' opgehaald en vervolgens heerlijk het terras op, beetje eten, beetje drinken, veel zon, plezier en gezelligheid. Veel beter wordt het niet.
Zondagochtend m'n vroegste ontbijt in een hotel ooit, manlief keek me een beetje vreemd aan dat ik in mijn hardloopbroekje en shirt op slippers wilde gaan ontbijten. ‘Ga je echt zo?’ was zijn reactie. Ik keek hem vragend aan ‘Euhm, ja, ik heb niks anders mee en Maria doet dit ook aan.’ Bij het ontbijt bleek dat wij zeker niet de enige waren, er liepen al heel wat vroege vogels rond in hun hardloopoutfits.
Na de laatste voorbereidingen vertrokken we met z'n vieren richting de start. Klokslag 9 uur klonk het Wilhelmus door de straten van Leiden, we zwaaiden Maurits enthousiast uit en zijn sportieve uitspatting ging van start. Een uurtje later was het onze beurt, we zochten eerst nog een Dixie op, ontzettend druk, maar we hadden de tijd. Daarna liepen we terug naar het startvak en troffen daar onze hardloopmaatjes Peter en Belia aan. Zij zouden net als wij de halve gaan lopen. Na wat fotootjes waren we klaar voor de start!
Na een km wist ik al dat er geen PR in zou zitten, want wat was het bloody hot! Nieuwe missie, gezellig samen met Maria uitlopen en dat is gelukt! 21 km lang lachen, zuchten, klagen, afzien en maximaal genieten! Vooral dat laatste, wat een support, zoveel mensen, zoveel extra water, tuinslangen en sproeiers, wij hebben er geen één overgeslagen.
De sponzen die werden uitgedeeld waren ontzettend leuk, in de vorm van geinige hardloopmannentjes. Ze lagen ook nog eens makkelijk in de hand, dus Maria en ik hielden die van ons vast en doopten onze spons in iedere emmer of bak met water die we zagen. Dat ging bijna altijd goed, maar Wijm zou Wijm niet zijn als alles vlekkeloos zou verlopen... In mijn snelheid keek ik niet goed en hup daar ging mijn spons in een bak met sportdrank en met dezelfde beweging, zonder na te denken, kneep ik ‘m uit boven mijn hoofd. Oeps! Het prikte wat in mijn ogen en ik besefte me ineens wat ik gedaan had… Gelukkig stond er nog een bak waar wel echt water in zat, ik doopte gelijk mijn spons weer onder en kneep ‘m uit over mijn hoofd, herhaalde dat nog 2 keer en ging weer verder. De zwerm bijen bleef gelukkig uit, was ik zo ineens bijna het zoetste meisje van Leiden geworden.
Langs de route stond het bijna overal vol met supporters met vele spandoeken, homemade bordjes met 'uppies' (extra levens voor de niet Mario kenners). Gezellige muziek, zowel uit de boxen, als live ter gehore gebracht. Van grote toeters tot complete drumbands, fantastisch gewoon!
En dan de omgeving, leuke dorpjes in het jonge groen, charmante ophaal bruggetjes, stukjes platte polder en uiteindelijk weer terug in mooi Leiden. Het was werkelijk een feestje om hier te mogen hardlopen met elkaar.
Mijn trouwe supporter heeft zich helemaal een slag in de rondte gefietst. Kort na de start stond ie tussen de menigte ons al aan te moedigen om dat later nog een paar keer te doen. Maar om op de juiste plekjes te komen had hij wel wat hindernissen te nemen. Toch stond ie er, iedere keer weer, met ook nog een paar leuke foto's en filmpjes als resultaat. Zelfs onze finish heeft hij op afstand vast weten te leggen, fantastisch gewoon! Het geeft zo'n oppepper om een bekend gezicht te zien. Behalve Erik, stonden ineens ook de zus en zwager van Maria langs de kant en later ook haar kinderen die op verzoek van moeders eerst hun vader gingen aanmoedigen bij zijn marathon.
Op 3 km voor de finish verscheen daar ineens mijn oudste dochter op het grote scherm met een kort filmpje, hoe leuk is dat op moederdag!
Het is zo ontzettend gaaf om aangemoedigd te worden! Ook door onbekenden die je naam roepen en je motiveren om door te gaan. Het viel ons wel op dat Maria haar naam vaker geroepen werd dan die van mij. Dus ik denk dat ik me bij een volgende wedstrijd maar inschrijf als Wijm, zo word ik meest van de tijd toch al genoemd. Iets korter en makkelijker leesbaar. Toch maar eens uitproberen.
Het was behoorlijk zwaar, maar we gaven niet op. De bruggen en hoogteverschillen waren pittig. Maria liep vooral makkelijk omhoog, maar had last van haar voet met de afdaling. Bij mij ging het precies andersom. Moeizaam omhoog en naar beneden liet ik de zwaartekracht voor me werken, tel uit je winst! En zo liepen we samen, elkaar stimulerend en motiverend verder.
We kwamen stapje voor stapje dichterbij. Zagen de Molen en brug waar Maurits 's ochtends zei 'als we eerst hier maar weer eens zijn!' Ha! En daar waren we! Nog een kleine 2 kilometer te gaan. Na het laatste, helse bruggetje, roken we de finish, al zagen we hem nog niet. Samen renden we hand in hand de laatste meters en gingen we met onze handen in de lucht over de finish. Dolgelukkig vielen we elkaar in de armen! Euforie alom! Yes, het is gewoon gelukt, we hebben 'm samen uitgelopen!!! Wie had dat een paar weken geleden kunnen denken. Trots op onszelf en elkaar liepen we verder en kregen we even later onze dik verdiende medaille!
Eindelijk, bij mijn 3e halve marathon een echte medaille, geen houten prul dit keer. Trots en blij zochten we Erik op, een uitdaging, want er waren echt ongekend veel mensen in de stad, Leiden barstte echt bijna uit haar voegen. Ook de kinderen van Maria en Maurits waren ondertussen vlakbij en Janine had zelfs een plekje op het terras weten te bemachtigen waar we gezellig met elkaar konden bijkomen. Onder het genot van een heerlijk wijntje, wat broodjes en patat kwamen we weer op krachten en wachten we geduldig tot Maurits finishte. En hij flikte het! Bam! De hele marathon, met deze temperaturen, echt een prestatie van wereldklasse! Wat een held!
Ook onze hardloopmaatjes Peter en Belia hebben hun halve gezond en wel uitgelopen. Gezien hebben we elkaar niet meer in de drukte. Maar zeker met elkaar meegeleefd!
En zo genoten we nog lang na van deze run, de zon en elkaars gezelschap om vervolgens eind van de middag weer huiswaarts te keren. Wat een weekend, absoluut één met een gouden randje! Ik zou het zo weer overdoen!
Geschreven door Wijnanda van den Broek