Een jaar geleden werden we door de socials attent gemaakt op een wijnmarathon, dat zag er wel heel leuk uit en leek ons wel wat. Behalve dan de afstand, een marathon is niet iets waar we allemaal gelijk warm voor lopen en dan ook nog gecombineerd met wijn, hmmm dat is misschien wel heel heftig. Dus gingen we opzoek naar een alternatief en tadaaaa! Die vonden we. In Zuid-Limburg. We kruisten op voorhand alvast het eerste weekend van oktober 2025 aan in de agenda en bleven deze run volgen. In mei konden we inschrijven, vonden in no time een leuke B&B in de buurt en ons uitstapje was een feit! Yes, hier hadden we héél véél zin in!
Met deze run zouden we onze 2 gezamenlijke hobby's combineren, samen hardlopen en samen gezellig een wijntje drinken. Uiteraard namen we de training hiervoor bloedserieus. Dat deze run in het zuiden van ons landje zou zijn, maakte dat we wat moesten trainen in hoogtemeters. Want Zuid-Limburg is prachtig, maar allesbehalve vlak. Zo gezegd, zo gedaan en niet zonder resultaat. Eigenlijk vielen de hoogtes ons enorm mee, bleek achteraf.
Zaterdagochtend 8 uur vertrokken we richting het zonnige zuiden, helaas liet de zon ons enorm in de steek en viel de regen met bakken uit de hemel. Maar dat kon de sfeer niet bederven. Halverwege hielden we een korte stop, tijd voor een bakkie en een lekker stuk hart, altijd handig zo'n loopmaatje die bij de bakker werkt. Om 11 uur waren we in Valkenburg en konden we na een zoektocht voor parkeerruimte de grot in, tijd voor onze eerste sportieve uitspatting, Grotbiken. Met een groep van 15 daalden we af en begon onze tour. We moesten flink trappen om onze gids bij te houden en zo sjeesden we door de grot, leerden e.e.a. bij over de mergel enzo. Het was een fantastisch leuke belevenis met elkaar en we hadden ook knap zin in eten gekregen ondertussen. Zochten het terras op in Valkenburg, tijd voor een lekkere late lunch.
We hebben ons uitermate goed vermaakt met elkaar. Gezellig kletsen, spellen en daarbij onze lachspieren trainen. Ja, voor onze lachspieren was het echt een enorm zwaar weekend. Eten, drinken, vrolijk zijn! En lachen, héél véél lachen. Deze avond gingen we keurig voor twaalven naar bed, want de volgende dag zou het gaan gebeuren, dan moesten we toch echt die 15 km gaan hardlopen door de Limburgse heuvels.
De verdeling van de kamers ging soepel, team Vlug en Snel op een kamer, want behalve hun vlotte loop tempo zijn deze dames ook net wat vlotter met wakker worden en opstaan. De 3 luilak Smurfen mochten bij elkaar en werden klokslag 7.30 uur gewekt voor het ontbijt. Waar Karina en Melissa al helemaal dressed-up in sport tenue waren, zaten Annika, Maria en ik nog in onze slaap outfits aan het ontbijt. Ach, verschil moet er wezen. Maar ook wij stonden klokslag 9 uur klaar voor vertrek! Op onze fietsen reden we door de miezer naar Wijlre.
Daar aangekomen was het ondertussen gelukkig droog geworden! We leverden onze tassen in en konden ons startnummer ophalen. Na een fotootje met de Kikabeer verzamelden we voor de start en stonden daar ineens, uit het niets, de wandelvrienden Alice, Walter, Henk en Margre. Hoe leuk! Er was nog net tijd voor een vrolijke selfie en toen konden we onder luid support van start!
De eerste meters het Landgoed af gingen nog wel. Deze run was een trailrun, niet iets wat gelijk onze voorkeur heeft, wij zijn eigenlijk fan van asfalt en dan het liefst in de platte polder. Dus vandaag zouden we voor heel wat uitdagingen komen te staan. Na een paar honderd meter veranderde de nog redelijk harde ondergrond in drek, pure blubber en absoluut ongeschikt voor hardlopen.
We vervolgden de route wandelend en zo glibberden, gleden en wiebelenden we tergend langzaam voorwaarts. Maar hé, wij zijn geen van allen gevallen, alleen dat al, is een topprestatie. Tussendoor namen we de tijd voor wat foto momentjes en hadden we veel lol, we bleven lachen. Hielpen elkaar door prikkeldraad heen te klimmen en ondersteunden elkaar daar waar nodig en dat was best vaak.
Een klein uur na de start naderden we onze eerste stop. Dolgelukkig dat we een klein stukje over asfalt mochten kwamen we aan bij Domaine Salamander. In een grote schuur zat een man van minstens 180 jaar oud heerlijk te zingen, deze oude rakker wist de sfeer er goed in te brengen en wij lieten ons gewillig een wijntje inschenken met een Limburgs plakje cake. Nou, Limburgers houden volgens mij wel van het goede leven, maar cake bakken kunnen ze echt niet. Deze cake was nog droger dan de Sahara! Nee, er gaat dan toch echt niets boven een lekkere natte cake uit ons eigen dorpje. Ook de wijn was hier niet top, na enkele slokken vonden we het toch wat zonde van de calorieën, dus lieten we de cake en wijn voor wat het was en besloten al swingend en zingend onze route te vervolgen.
Gelukkig was dit deel lang zo blubberig niet als de 4 km hiervoor. Het parcours was allesbehalve vlak, maar als het ons te zwaar werd gingen we gewoon een stukje wandelen, zagen elkaar weer bovenop de 'berg' en zo ploeterden we voort. Zoals te verwachten was gingen Annika, Maria en ik net wat te langzaam voor Karina en Melissa. We verloren elkaar uit het oog en gingen ervan uit elkaar bij de volgende stop wel weer te treffen. Ondertussen konden wij nog een fotoshoot doen en hadden we veel plezier. We werden uiteraard ingehaald, maar dat maakte ons niks uit, tijd deed er niet toe, dit was puur voor de fun en het lopen ging ook nog eens prima op dit stuk.
Karina en Melissa liepen een eind voor ons uit en stonden op enig moment braaf op ons te wachten tot er wat lopers voorbij kwamen die hun maar even toe fluisterde dat hun vriendinnen nog een heel eind achter liepen, druk waren met foto's maken, haha oeps...
We liepen gestaag verder en kwamen bij het Wijndorp Wahlwiller. We naderden de 11 km, dus onze 2e stop kwam steeds dichterbij. We konden de muziek al horen. En ja hoor, daar stonden de dames uitbundig naar ons te roepen en zwaaien. Het voelde bijna als een finish. Ook hier was het erg gezellig, leuke muziek, mensen, wijn en snacks. Dit keer viel het wel goed in de smaak, wat een meevaller!
Na een uitgebreide stop, gingen we weer op pad, klaar voor de laatste 4 km van deze geweldig leuke run.
We liepen deze kilometers door de wijngaarden, over heuvels en door tunnels en ook weer door de blubber. Helaas begon het aan het eind te regenen, een serieuze bui, zodat we ons jasje aan en pet op moesten zetten. We renden rustig door over het natte gras en hoera, daar was dan eindelijk weer asfalt. We versnelden, haalden nog wat anderen in, roken de finish en naderden zo het Landgoed Kasteelhoeve Cartils. Daar werden we warm onthaald door Karina en Melissa!
De mooiste en leukste medaille ooit werd om onze nek gehangen en we kregen ons welverdiende wijnglas. Hoog tijd om die te gaan vullen. De sfeer was fantastisch, veel blije mensen, heerlijk aan het dansen en feestvieren. En zo kwam er, bijna 3 uur na de start, een einde aan onze run, we hadden de finish gehaald!
Het einde van de run betekent het begin van de afterparty en hoe leuk dat ook onze vier fanatieke wandelvrienden de finish hadden gehaald, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Het was genieten met leuke mensen, gezellige muziek, goede wijn en heerlijk vet eten. Veel beter wordt het niet. Uiteraard kan ik hier ook nog een uitgebreid verhaal over schrijven, maar daar heb ik helaas geen permissie voor.
Dat we een fantastisch weekend met elkaar hebben gehad mag duidelijk zijn en dat dit zeker niet ons laatste uitstapje zal zijn ook. Geen idee nog wanneer, maar dit wordt absoluut vervolgd.
En nu weer terug naar normaal, lekker thuis en wekelijks trainen met elkaar op de baan en door de platte polder, heerlijk!
Geschreven door Wijnanda van den Broek