Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb over onze hardloopbelevenissen. Dat wil niet zeggen dat we stil hebben gezeten, zeker niet. Alleen niet iedere training is een bron van inspiratie, maar over de afgelopen twee zaterdagtrainingen kon ik wel weer wat schrijven.
Dat ik regelmatig wat moeite heb met 'vroeg' opstaan, weten de mensen die mij een beetje kennen ondertussen wel. En dat we nu in de periode van donkere dagen voor Kerstmis zitten helpt niet echt mee. Maar ja, we hebben wel een missie, zaterdag 4 januari doen we met een leuke groep mensen mee aan de Florijnloop, 10 Engelse Mijl, dus een beetje een gedegen voorbereiding is dan wel wenselijk. Eén van de redenen dat ik vrijwel iedere zaterdagochtend trouw naar de trainingen kom.
Vorige week zaterdag was het voor mij een loeizware training, dat heb je soms. Wat vrijdagavond leek op een goede voorbereiding, relaxed avondje bankhangen onder het genot van een lekker wijntje, bleek toch niet het beste idee. Moeizame start, al toen de wekker ging! Serieuze twijfel of ik wel zou opstaan, maar ik weet dat ik daarna spijt heb, dus hup eruit! Onze trainer had voor deze donkere zaterdag maar liefst een rondje van 15,5 km bedacht. Oké, dat wordt weer een uitdaging, het ging moeizaam, heel moeizaam. Pap in de benen en veel gezucht van mijn kant. Dat er ook nog een enorm koude wind waaide en we een tijd in een vies miezerig regentje mochten lopen maakte het er niet beter op. Gelukkig waren dit keer de altijd vrolijke gebroeders Hopman present die mij en de anderen met hun gezelligheid en muzikale begeleiding op sleeptouw namen.
De 2e helft ging, zoals zo vaak, aanzienlijk beter. Al was het alleen al door het live entertainment wat we mochten aanschouwen. In Vathorst vond iemand het nodig om zich, slechts in z'n Speedo gekleed, in het koude, natte, vieze water te laten zakken voor z'n huis om daar te gaan zwemmen. Brrrr, helemaal koekoek als je het mij vraagt. Dat hardlopen is wat , maar het kan blijkbaar altijd nog gekker.
Dan is er zo weer een week voorbij en stond er ook voor deze zaterdag weer een duurloopje op het program. Dit keer 12,5 km, meevaller! Het is best aardig loopweer, de regen komt als het goed is vanmiddag pas en behalve de strijd om op te staan was er tot zover geen vuiltje aan de lucht. Ik liep makkelijker dan vorige week, kan weinig misgaan zou je denken...
Het ging ook goed, totdat we bij het strandje kwamen. Daar lag een grote plas water, dus leek het me handig om door het gras te gaan, Hmmm, daar ging het dus mis. Ik had nog wat snelheid en het gras bleek blubberig en nat, daar lag ik ineens plat op m'n rug in de natte viezigheid! Zo snel als ik lag stond ik ook weer overeind, maar wel met een zeiknatte, ijskoude kont en een shirt wat eruit zag alsof ik een mudrun had gedaan. Gelukkig zijn er geen foto's van mijn klungeligheid gemaakt, onze eigen paparazzi is zo snel dat hij dit avontuur gemist had en daar ben ik stiekem wel blij om. Na de oprechte bezorgdheid van m'n hardloopmaatjes na mijn uitglijder vervolgden we al snel lachend onze route. Vallen en weer opstaan, door naar de koffie die op ons staat te wachten. Het was zeker niet saai vandaag, dat is het overigens nooit, altijd gezellig om met QV op stap te gaan. Het is gewoon zoveel leuker om met elkaar te lopen dan alleen.
En morgen, tja morgen, ik gok dat ik dan wel wat spierpijn zal hebben hier en daar...
Geschreven door Wijnanda van den Broek