Afgelopen zondag 20 oktober was het voor diverse Quo Vadis clubleden zover. De wedstrijddag! En niet zomaar een wedstrijddag, nee, twee van ons gingen zelfs voor het internationale hardloopparcours. De dames hadden zich opgegeven voor de Antwerp Marathon. En drie van onze mannen gingen de hoofdstad verkennen tijdens de Amsterdam Halve Marathon met finish in het Olympisch Stadion, hoe leuk!
De afgelopen periode heeft bij allemaal in het teken gestaan van wedstrijdschema’s, keurig trainen volgens schema. Ook in de zomervakantie werd er getraind door Karina en Melissa. Misschien niet altijd afstand volgens schema, maar dat maakt niet uit, ze gingen, ook in de vakantie, met wat warmere temperaturen dat we hier gewend zijn. Zelf heb in Frankrijk ook een rondje met Melissa gelopen door het Franse platteland, wat alles behalve vlak was. Als je dan toch toevallig tegelijk op bijna dezelfde plek verblijft, is dat wel zo gezellig. En ook ons loopmaatje Henk is nog met Melissa op expeditie geweest in het Franse land. Aan de motivatie van de dames heeft het zeker niet gelegen, onvermoeibaar hebben ze getraind. Waar de dames op zaterdag vaak al eerder samen op pad gingen, zorgden ze ervoor dat ze keurig 9 uur bij het clubgebouw waren voor het wekelijkse zaterdagochtendrondje. En als na deze training de kilometers nog niet genoeg waren, plakten ze er moeiteloos nog een stukje aan vast om aan het trainingsschema te voldoen. Ik heb het allemaal vol verbazing en bewondering gadegeslagen. Wat een doorzettingsvermogen!
Af en toe ging ik voor de gezelligheid op woensdagmiddag samen met Karina een klein rondje. Zij moest dan ‘vogeltjes kijken’ en ik was een goede partner voor haar zodat ze vooral niet te snel te zou gaan. Voor mij vaak in die week juist een goede gelegenheid om nog een keertje te kunnen trainen, win win.
En dan zit je een week voor de Marathon en word je verkouden, het overkwam onze Karina. Wat een ramp! Waarom nu? Ik zal er verder niet teveel woorden aan vuil maken, maar iedereen zal snappen dat de timing uitermate beroerd was. Dinsdagmiddag ging ik nog een klein laatste rondje met haar op pad, ze wilde zo graag toch nog een klein rondje doen. Dus tijdens deze 5 kilometer heb ik de Klaagliederen van Karina aangehoord, dat lucht lekker op en daarna was het rust, rust en nog eens rust. Nu maar hopen dat ze zich fit genoeg zou voelen om te kunnen starten zondag. Want naar Antwerpen ging ze! Of ze zou starten dat wist ze nog niet…
Ping, daar is zondagochtend een appje met foto. Yes! De dames staan samen aan de start. Ze gaan het gewoon doen! Vanuit de club leven vele leden met ze mee, via live-tracking kunnen we ze volgen en wordt ook gelijk de finish van onze helden gedeeld. Na afloop volgen er foto’s en filmpjes van Karina en Melissa. Deze geven de sfeer goed weer, enthousiaste supporters langs de kant, een bloednerveuze Karina bij de start, want eigenlijk houdt ze helemaal niet van wedstrijden en een altijd lachende en stralende Melissa. Het is ongelofelijk, Melissa weet het voor elkaar te krijgen om 42 kilometer lang te stralen, staat altijd goed op de foto’s en lacht van start tot finish. Het dolenthousiaste finish filmpje van de dames laat hun blijdschap en opluchting goed zien, euforie alom! Absoluut, zij zijn de held van de dag! Wat een toppers, gefeliciteerd dames!
Maar deze hardloopzondag was nog niet voorbij. In de middag stonden de gebroeders Hopman, Peter en Frank-Wim, aan de start in Amsterdam en ook Ronald ging daar de halve lopen, hij deed dit gezellig samen met zijn twee dochters. Deze mannen hebben de afgelopen tijd de trainingen zeer serieus genomen, want ook voor een halve marathon is een goede voorbereiding van belang. Ondanks de aantrekkende wind in de middag hebben zij via het Vondelpark en Rijksmuseum de finish in het Olympisch stadion gehaald. Wat een topprestatie! Gefeliciteerd mannen!
En mocht je nu denken, tjonge, daar bij Quo Vadis zijn ze allemaal stapelgek en rennen ze alleen maar lange afstanden, dan heb je het mis. Vorige week zaterdag 12 oktober deden we namelijk met een klein clubje mee aan de Veluwepoortloop. Gewoon een leuke run van 5 of 10 kilometer door de Nijkerkse polder. Lekker dichtbij en gezellig om met elkaar te doen. Wij deden alle vier de 10 kilometer, waarbij Albert Jan zelfs een PR liep. Hoppa, in the pocket! In het voorjaar is deze run weer en gaan we hoogstwaarschijnlijk nog een keer. Zo’n kleinschalig runnetje in de omgeving is leuk om met elkaar te doen en kost je ook niet zoveel tijd. Maar voor het zover is, staat zaterdag 30 november eerst de Sint Nicolaasloop nog op het programma. Ook dat is gewoon een hele leuke run door de onze eigen mooie platte polder, dus twijfel niet langer en schrijf je in! Zie jullie aan de start, tot dan!
Geschreven door Wijnanda van den Broek